THE SUBMERGED WORLD - I.C.U

Well definitely I have penned down the almost exact experience that I encounter in ICU during my clinical postings!

Definitely the credit goes to our HOD - Narasimman Sir and Cardio teachers - Cherishma ma'am and Shabari ma'am for constantly guiding us to treat better!

So here's a blend of responsibility and humanity brought to you in 'THE SUBMERGED WORLD - I.C.U '


I step out of the elevator,
Turn towards right,
A huge apprehensive crowd I see,
Staring at me with trusting eyes!

I leave my footwear out,
And open the hinge door,
A sudden transition in aura I see
As I gather guts to attentively explore.

Doors and doors I pass through,
The cold A/C trying to calm me down
That ' peek peek ' sound that hits my mind,
That atmosphere makes me critically frown.

There I see all in blue , green and white,
All staff running around
One case sheet I bravely grasp,
Believing that my patient is sound!

Politely I try to converse with him,
Reluctantly he glares at me,
That hopelessness I see in his eyes,
That asks me just to flee!

Yet I try to convince him to cooperate,
He hates to see any  white coat's face,
He turns the other side around,
With rolling tears of disgrace!

There the monitor strikes the bugling alarm,
His ECG waves start dancing on screen,
SpO2 ,HR, RR - all vitals fluctuate,
And here my heart starts hopping ; as on a trampoline!

With tenacity I start my treatment,
But even at 18 degree Celsius I begin to sweat,
A natural empathy arises through my heart,
Yet I can't see my patient getting fret.

I feel too bad to see him,
Bored lying there for days and nights,
Constantly trying to self extubate,
With Charon he regularly fights!

He feels he has lived enough,
The only word that echoes his head is - ' THE END '
He resentfully rejects Goddess Hestia's call,
Yet, I promptly say, " GET WELL SOON MY FRIEND ! "

And as I walk back those doors,
A tour between life and death,
A piece of word drops off my mind
GUYS -

" LIVE FULLEST UNTIL YOUR LAST BREATH !!"


P.S :  CHARON ; Greek mythology, Charon or Kharon (/ˈkɛərɒn/ or /ˈkɛərən/; Greek Χάρων) is the ferryman of Hades who carries souls of the newly deceased across the rivers Styx and Acheron that divided the world of the living from the world of the dead.

HESTIA :  is a virgin goddess of the hearth, architecture, and the right ordering of domesticity, the family and the state. In Greek mythology she is a daughter of Cronus and Rhea.

THE INFLUENCE OF INDIAN BANK IN MY LIFE !

Well definitely this article is dedicated to my dad , MR.Prakash Kerkar and his lovely colleges     
at INDIAN BANK especially the Andheri West branch -Michael Uncle , Supriya aunty ,anu aunty ,laxmi aunty , sophia and anita aunty , abhaan aunty , soraf uncle , modak aunty , Bhanumati aunty ,vijaya aunty any many more...sorry to miss the names! who enabled me to write this today...

               When I was a kid , each day dad would drop me to school and head to his so called ,
 FIRST WIFE - HIS INDIAN BANK!
               Particularly talking of Indian Bank Andheri west branch, it was a huge  loving family. There would be everyday some or the other occasions to beat the drum and we kids were not at all left aloof from it. The small piece of parceled sweet that dropped on our palms even after staying home made us feel so special!
                    The calls that I attended on dad's behalf echoed the entire branch , at times I wonder  what made everyone compliment my innocent voice!
           The family get together was the "SATYANARAYANA POOJA" at the branch ,when we all kids ran around the branch like maniacs leaving it turned upside down!
I still remember using a typewriter (the only time i did) that gave me so much of prestige , helping  around aunties  to pack 'prasad' ladoos and chips , jumping around the classic wooden staircase , sitting in a small warm room and watching the ' chai ' boil ...so small yet special memories indeed!
          
Don't know what exactly was that, the formality , the environment or the bond between the staff that refreshes my mind to write about it almost after fifteen years! 
Meeting different people across states at holiday homes, making new friends , the fusion of cultures was a cherishing experience.
     The spontaneous reaction seen on pointing at INDIAN BANK board spotted anywhere in India is certainly inexplicable! And still unknowingly I continue to do that..

           Since now I am here in Mangalore, about 1000 miles away from home , the number of times I pass the K.S Rao road, just before entering the mall , my eyes loyally end up greeting the INDIAN BANK BRANCH there and a smile of gratification shines on my face!
          The real reason for that smile here is a sense of unknown support and security that just the NAME : ' INDIAN BANK ' provides me even when my family is miles away..
Definitely a whole lot of gratitude flows through my heart for the  above pillar that has judiciously been supplying us with a lot more than bread and butter!
        Just a sight on  it's inanimate blue and yellow board is enough to share my loneliness in an unknown town. And as everytime I pass it's street , lovingly words echo into my ears ;

" DONT YOU WORRY CHILD , I AM ALWAYS THERE FOR YOU! "

आठवणीचं एक पिंपळपान

                                          

" हे काही शब्द माझ्या कॉलेजसाठी ,
त्या कॉलेज मधल्या शिक्षकांसाठी -उत्कर्ष मॅम आणि ज्योती मॅम  ,
माझ्या कॉलेजच्या मैत्रिणींसाठी - शीतल काटकर  ,प्राची खळे,भाग्यश्री ,प्रतीक्षा ,रिद्धी  ,शलाका ,मानसी, आणि अवंती साठी… आय रेअली मिस यू  ऑल!"

मुंबईतले दिवस संपत आले होते आणि आज सुर्य कुठे उगवला कोणाच ठाऊक पण आज माझी जाग तब्बल सकाळी ८  वाजता झाली. आज म्हटलं आपण पार्ल्यातल्या स्वामी समर्थांच्या मठात जायचं. तसेच करून मी घरी परता -परता माझा विचार परतला आणि भवन्स कॉलेजची   मी वाट धरली .

   ३ वर्षानंतर जणू मी त्या रस्त्यावर परतली होती.  ३ वर्ष आधीची, माझी  ती रोजची वाट, आज  मला नवीन वाटत होती. रस्तातर तोच होता , वेगळा होता तो फक्त वेळ .
   गल्लीत घुसताच त्या रम्य आठवणी माझ्या डोळ्यासमोर आल्या. ते धावपळ करून प्रक्टीकॅल्सला जण मैत्रिणींशी मस्ती करणं ,एका हातात फ्रान्की आणि दुसऱ्या हातात जर्नल पकडत रिक्षा पकडणं  या सगळ्या आठवणी आजही खूप ताज्या होत्या . आज भवन्स मध्ये चालताना ती घाई नव्हती ,तर एक निवांत मन होतं . मैत्रिणींचा भोवाळ नव्हता पण फक्त आठवणीच होत्या .

आत जायच्या आधीच आपल्या वडिलांचे ऑफिस म्हणजेच ' इंडियन बँकेवर ' हक्काने लक्ष गेलं , तर ती आज आपली बैठी जागा सोडून बिल्डिंग मध्ये स्थापन झाली होती . कॉलेजच्या वोच्मनला पाहून आत जाऊ देतील नं ,अशी शंका मनात आली . पण आज माझ्या वाटेला कुणीही आलं नाही .


        लग्न झालेली मुलगी जशी माहेरी परतते , असा काहीतरी तो  अनुभव मला वाटला  . आत पाऊल पडताच त्या  भव्य मोठ्या वडाच्या झाडाने माझे स्वागत केले. त्यावर झुलणारी त्याची मुळं पाहून मलाही आपल्या मुळंजवळ आल्यासारखं वाटलं .  जातच मी  आमच्या कॅमपसमधल्या शंकराच्या मंदिरात गेले . त्या मंदिरात मिळणारी शांतता  मी आजही कधी कधी शोधत असते .नंतर मी केमिस्ट्री बिल्डिंग कडे वळताच तेथे केलेली मस्ती वं खाललेली  ओरड माझ्या कानी गुंजली.  माझे  बरेच प्रोफेसरज़ माझ्या समोरून चालत येत होते आणि मी प्रत्येकाला ओळखलं हे माझ्या  चेहऱ्यावरचं विनाकारण हास्य सांगत होतं .

     मी वाट कॉलेज ऑफिस कडे वळवली, मी त्यांना लांबूनच बाहेर येताना पाहिलं आणि मनातल्या मनात मी माझं इंट्रोडकशन तैयारच ठेवलं होतं. त्या माझ्या समोर सौम्य हास्य देत आल्या आणि त्यांनी मला ओळखलं हे मला पटलं ! आता 'त्या ' म्हणजे माझ्या मराठीच्या " उत्कर्षा  माल्या मॅम "

  "मराठीअसूनही  जुनियर कॉलेज मध्ये मराठी न घेणारी एक कॉन्वेंट  इड्यूकेटेड  मुलगी " - असं माझं अकरावितलं देफिनिशन होतं ! आणि आज हीच मुलगी साक्षात मराठीत हे सगळं लेहीतेय  ते फक्त माझ्या मराठींच्या बाईनमुळें !
   माझ्या जवळ येताच  तयांनी आपला मायेचा हात माझ्या पाठीवर फिरवला , त्या वेळी तयांना  एका मिटिंग मध्ये निघायचं  होतं , तर अर्ध्या तासात नक्की आरामात भेटायचं आश्वासन त्यांनी  मला दिलं.
         त्या वेळात मी आमच्या कॉलेज कॅन्टीन मध्ये गेले. मनात तर खायचं बरंच काही होतं ,पण एक  फ्रेश  लाईम सोडा  घेऊन भुकेलेल्या डोळ्यांने मी माझ्या मित्रमैत्रिणीना शोधत होते. एक तरी कुणीतरी दिसावं अशी आस लावून मी सगळीकडे पाहत होते.  आज माझ्याकडे वेळ होता , पोटात थोडीफार जागाही होती , खिशात  हजार -दोन हजार रुपये शिवाय दोन क्रेडीट कार्ड्स ही होते , पण आज माझ्याबरोबर तो ' शेझवान राइस '  शेयर  करायला एक साधं चिख पाखरू  ही नव्हतं !  या गोष्टीची मला फार खंत होती .

              सांगितल्या प्रमाणे मॅम ठीक दोन वाजता मला भेटल्या! येता येता तर त्यांने बाहेरचा पंखाही लावला.आणि  आम्हीं उभ्याच चार गोष्टी करत होतो . माझ्यासाठी तर त्या  माझ्या मराठीच्या बाई होत्या पण सर्वांसाठी तर त्या वाईस प्रिन्सिपल होत्या न ! शेवटी मॅमच बोलल्या " चल  बेटा आपण माझ्या कॅबिन मध्ये जाऊया "  एका आई प्रमाणे त्यांने मला धरलं आणि आम्ही त्यांच्या कॅबीन कडे आलो ! वर चमकत असलेलं  मॅमचं नाव पाहून मला फार अभिमान वाटला.
            दुपारचे २. ३०  वाजले होते ,त्या जेवल्या नव्हत्या आणि मला त्यांच्या तब्बेतीची काळजी वाटत होती .
शेवटी त्यांचावर एवढा स्ट्रेस तर होताच न !
   पण मॅम शेवटी मॅमच होत्या! त्या माझ्या आयुष्याची हौसेने विचारपूस करत होत्या . खरं सांगू तर मला ते फार आवडलं ! खरोखरच! त्यांनी माझी एक युवती ,एक विद्यार्थिनी आणि एक रायटर अशा तीनही रूपांची  वेगवेगळी चौकशी केली, माझ्या आयुष्याला अजून रंगीत कसं बनवता  येईल याचे सल्ले दिले .
  आपल्या आयुष्यातील उदाहरणे अगदी वेवस्तितपणे वापरून त्यांने मला , आपल्या  समाजाला हातभार लावायची जाणीव करून दिली. आणि त्या जे काही बोलत होत्या ते मला शंभर टक्के पटतही होतं !
निरोप घ्यायची  वेळ आली होती! त्यांनी मला व न विसरता माझ्या बाबांसाठीही आपलं विसीटइंग कार्ड दिलं !
  त्यांचा आशीर्वाद घेत , पुन्हा भेटण्याची आशा देऊन मी तेथून निघले.

    परतताना  मला वाटलं , आपला दगदगीचं  काम ,आपलं  लंच  , सगळी कामं सोडून मॅमने  आपल्या धावत्या  वेळेतला तासभर  मला दिला ! फक्त एका मंगलोरे हून आलेल्या एक्स स्तुडेएंट साठी!
कमालची गोष्ट होती ! आपल्या धक्का बुक्कीच्या मुंबईत आपल्याला वाळुन साधं सॉरी  बोलायचा वेळ नसतो आणि मॅमने तर मला पूर्ण एक तास दिला होता.  त्यांच्या  ह्या  स्वभावाने मला आश्चर्यचकित सोडून ठेवलं  आणि तोच स्वभाव मलाही जपावासा वाटला!
   मी नंतर ज्योती मॅमना भेटले  , ज्या स्वतः उत्कर्षा  मॅमच्याच विद्यार्थिनी होत्या ! १२ वी  चे पेपर तपासत असतानाही त्या मला एका हाकेवर भेटायला शिक्षकांच्या खोलीतून बाहेर आल्या !माझ्याशी  वीस एक मिंट बोलल्या !मला त्यांनी मनापासून छान अभ्यास करायला सांगितले .  त्यांच्यातही मी त्याच स्वभावाची सावली जाणवली !


                      हा दिवस खूपच  वेगळा होता. कॉलेज मध्ये घालवलेल्या त्या दोन  तासांनी मला बराच करी शिकवलं !
  मी निशब्द झाले आणि या आठवणीचं पिंपळ पान घेऊन मी घराकडे  परतले…….
 

WHAT THE ‘AAM AADMI’ SHOULD LEARN                     FROM BOLLYWOOD  FILMS!!

I open the newspaper and a stream of news flashes on my eyes saying Sanjay Dutt to go to jail, Priyanka Chopra is busy with her new album release, Salman Khan attended the hearing at SC, Gauri Khan heads abroad with the Rampals!

Finally what attracts me is a column saying 3 farmers try suicide, A 17 year old molested ,city roads prone to accidents!!

WHAT  EXACTLY  SHOULD  ATTRACT  US??

          -Was the question on my mind!

All of us are fans of B-Town actors and actresses.We are inquisitive  to know everything that they do, right from latest gossip to their pedicure! Literally everything!!

The latest question that hits my mind =>

                        WHY ARE FILMS MADE??

We copy out the latest bollywood hairstyles and our peers enjoy it!            We try the funkiest nail arts and craziest clothes & we are complimented for it too! At times we repeat the abuses that we hear in movies and find it cool!

Why  not  A person stands like Anil Kapoor in NAYAK and promise to change the state in a month!                                                                                 OR  Why not even a trace of MUNNABHAI  is seen in us to spread Gandhigiri?                                                                                                                    Why not anyone of us like Arshad Warsi in  JOLLY  L.L.B  stand by the truth?

                                      WHY NOT?

If we speak against the state,

People respond : “HE’S OVERSMART!”

If we speak for own constitutional rights in public,

People shout : “HE IS MAD”

If we stand for justice,

People say : “HE IS STRAIGHT FORWARD”

          Today a 200 crore film that hits the Box Office leaves us back with nothing more than a few fashion statements, dialogues and songs!

A short add on quit smoking is introduced in the beginning,                           in the same film where the hero can’t live a day without a cigar!

A constituitional certificate is projected covering gamble of crores of cash behind it!

Only if we would have to learn something good from a movie and come back home changed ; Well,I think, that’s all why MR.DADASAHEB PHALKE (Father of Indian cinema) dreamt of making films!                      Definitely this gesture would be more appreciable than the physical makeover!

Afterall,

IN TERMS OF FASHION, FLOW WITH THE CURRENT,

BUT IN TERMS OF ETHICS, WE MUST STAND LIKE A ROCK!!

“WE NEED TO CARRY THE RIGHT QUALITY, AND NOT ONLY THE RIGHT FASHION FROM BOLLYWOOD FILMS!!”

THE ARABIAN SEA

                                

   Edging the west course of India,

   There you stand & wave,

   So huge,So mighty,

   Proudly standing as The West Enclave!

   From Kutch to Kanyakumari

   So long you extend,

   Five different states you cross,

   As an old ancestor you seem to pretend.

  You are the connection

  From the west to the east

  You are the cause for diffusion of cultures

  You have been a source for years ,for people to feast!!

  To The British,The Portuguese & The Dutch,

  You had opened the Indian door,

  And even in the 21^st centuary,unknowingly

  You brought Kasab ashore!

  You have seen our motherland getting exploited,

  You have seen her been free,

  You have seen her become corrupted again

  Yet you see her with glee!

  Decades have past

  But places are same,

  Things have changed,

  But you still stand and watch the silent game!

     HATS OFF TO YOU ARABIAN SEA!!